Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Οι τελευταίοι ρομαντικοί των δασκάλων


Το παρακάτω κείμενο - που εκ παραδρομής δεν αναρτήθηκε στο ιστολόγιο, αλλά μόνο στο Facebook group ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΕΙΔΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ - γράφτηκε πριν από 2 1/2 εβδομάδες περίπου, κατά τη διάρκεια της αναμονής των φετινών προσλήψεων. Τελικά, οι προσλήψεις έγιναν, οι τοποθετήσεις επίσης, βγήκαν και οι παράλληλες...αν και έχουμε να περιμένουμε ακόμη, θα ήθελα να πω στους συναδέλφους ειδικούς παιδαγωγούς το εξής: ας μην επαναπαυόμαστε...
----------------------------------------------------------------------------------

12 Σεπτέμβρη σήμερα. Αρχίζει κι επίσημα πια η νέα σχολική χρονιά. Αποβραδίς, κάθε παιδί διάλεξε τα ρούχα του, ετοίμασε τη σάκα του, έκανε μια μικρή ευχή και κοιμήθηκε. Όπως ακριβώς τα παιδιά, έτσι κι εμείς, μετράμε ακόμα άθελά μας την αρχή της χρονιάς από τον "Τρυγητή".
Κάθε Σεπτέμβρης είναι καθοριστικός - είναι η στιγμή που πάμε στο σχολείο, θα λέγαμε απλά. Καθοριστικός όμως και φέτος, που ΔΕΝ πάμε σχολείο! Εμένα πάντα μου άρεσε. Το σχολείο λέω. Τόσο πολύ, που τώρα είμαι από την άλλη πλευρά της τάξης. Δε μου το επέβαλε ποτέ κανείς, ούτε δυσκόλεψα κανέναν, απ’ όσο μου λένε, με τα γραφτά και τα διαβάσματα. Το δ ι ά λ ε ξ α. Ακριβώς γιατί αγαπώ τη συνύπαρξη δασκάλου – μαθητή, πρόκειται για σχέση και δύναμη αμφίδρομη. Και η ώρα του μαθήματος! Πόσα πράγματα πρέπει να χωρέσεις σε ένα παιδικό μυαλουδάκι, δίπλα στους χαρταετούς, την καλοκαιρινή ξυπολησιά, το μαλλί της γριάς και τα φιλιά που κολλάνε μέλι, μέσα σε λίγη ώρα! Πολλοί έχουν κατά καιρούς χαρακτηρίσει τους δασκάλους «διεκπεραιωτές». Ακόμα χειρότερα, «κρατικούς κηφήνες». «Βολεμένους».Την ίδια στιγμή που οι δάσκαλοι είναι οι χαμηλότατα έμμισθοι λειτουργοί του δημοσίου. Επιστήμονες με πτυχίο Πανεπιστημίου, πολλοί με μεταπτυχιακούς τίτλους, άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης με μια εργασία που ξεπερνάει το υποχρεωτικό τους ωράριο. Λες και δεν κουβαλάμε μέσα μας όλη μέρα το Σχολείο. Λες και δεν αφιερώνουμε προσωπικό χρόνο για την προετοιμασία του μαθήματός μας, την εύρεση ή κατασκευή του υλικού μας, τη διαχείριση κρίσεων μέσα στην τάξη, την αντιμετώπιση προβλημάτων ατομικών ή ομαδικών των μαθητών μας… Όχι, αγαπητοί. Διαφωνώ κάθετα με αυτούς που με μένος προσπαθούν να επιβουλεύονται την εργασία μας, όταν υπάρχουν απόφοιτοι δημοτικού μόνιμα διορισμένοι του Δημοσίου που πληρώνονται με τρεις και τέσσερις χιλιάδες ευρώ το μήνα στις διάφορες υπηρεσίες, και μάλιστα δίπλα απ’ το σπίτι τους. Προσπαθούμε να ενημερωνόμαστε συνεχώς, πηγαίνουμε σε συνέδρια ή ημερίδες, ψάχνουμε στο Διαδίκτυο, αγοράζουμε επιστημονικά βιβλία, αξιολογούμε παιδαγωγικά παιχνίδια και υλικά, υλοποιούμε προγράμματα, δημιουργούμε εξατομικευμένα σχέδια διδασκαλίας, εφευρίσκουμε διαρκώς τρόπους να κάνουμε τη μάθηση πιο ουσιαστική, πιο βιωματική, πιο παιχνιδιάρικη, κι όχι όπως ορίζουν τα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα του εκάστοτε Υπουργείου Παιδείας, βαριά και στείρα. Ούτε βολεμένους μπορεί κανείς να μας χαρακτηρίσει, τη στιγμή που υπάρχουν τόσοι συνάδελφοι οι οποίοι εργάζονται σε καθεστώς αναπλήρωσης, ή ακόμη χειρότερα, εργασιακής ομηρίας όπως όλοι οι συνάδελφοι της Ειδικής Αγωγής Π.Ε. 71, απόφοιτοι αμιγώς Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής που εδώ και μια δεκαετία αναγκάζονται, σαν άλλοι νομάδες της ερήμου, να περιδιαβαίνουν κάθε χρόνο την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη, έχοντας ο καθένας στην πλάτη του τον εαυτό του, ένα σύντροφο, ένα παιδί, μια οικογένεια, με μηδενικές προοπτικές κατοχύρωσης του εργασιακού του μέλλοντος, φυλακισμένος λειτουργός ενός Υπουργείου που αναίσχυντα και απάνθρωπα του επιβάλλει αυτά τα δεσμά, αμείβοντάς τον για αντάλλαγμα με ελάχιστα, αναλογικά με την εργασία που επιτελεί καθημερινά στο σχολείο, την περιπλάνηση και ταλαιπωρία του κάθε χρόνο, δίνοντάς του μια γερή κλωτσιά κάθε Ιούνιο κι «έξω απ’ την πόρτα». Πιστεύω βαθιά πως με συναίσθηση καθήκοντος, όλοι οι δάσκαλοι – έστω οι περισσότεροι – θα είμαστε συνεπείς, πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό μας. Δεν πρόκειται να απαξιώσουμε το έργο μας, ούτε να αλλοτριώσουμε τις προσωπικότητές μας, πρώτα ως άνθρωποι κι έπειτα ως δάσκαλοι. Αποδεικνύοντας πως για μας όντως ισχύει το «πρώτα ο μαθητής», θα δώσουμε για μια ακόμη χρονιά τον καλύτερο εαυτό μας. Και στον αγώνα μας, οι γονείς θα είναι δίπλα μας. Γιατί παλεύουμε για τους ίδιους ανθρώπους: εμείς για τους μαθητές μας κι εκείνοι για τα παιδιά τους. Ζητάμε μόνο τα αυτονόητα. Αυτά που για άλλους κλάδους είναι λυμένα χρόνια τώρα, έχουμε κάθε δικαίωμα να απαιτήσουμε δυναμικά να κατακτήσουμε κι εμείς, οι αναπληρωτές δάσκαλοι Ειδικής Αγωγής Π.Ε.71. Θέλουμε να σταματήσουμε να είμαστε κάτι λιγότερο από δάσκαλοι για τους υπεύθυνους του ΥΠΔΒΜΘ. Ίσως είμαστε οι τελευταίοι ρομαντικοί των δασκάλων, δεν ξέρω. Αλλά σίγουρα αυτό τον αγώνα δεν έχουμε την πολυτέλεια να τον χάσουμε.
Καλή αρχή σε όλους τους μαθητές και υπομονή για τους γονείς τους.
Καλή σχολική χρονιά σε όλους τους μόνιμους συναδέλφους και τους ήδη κληθέντες αναπληρωτές.
Αγαπητοί μου συνάδελφοι της Ειδικής Αγωγής, θα’ ρθει και για μας η ώρα.
Καλή τοποθέτηση και καλή τύχη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: